pozyczkaorzel.pl opinie klientów firmy pożyczka orzeł forum
pozyczkaorzel.pl opinie klientów i forum
Kto może wnioskować o pożyczkę gotówkową?
Kredyt możesz otrzymać po zrealizowaniu następujących założeń:
Klient:
-powinien mieć wiek ponad 18 lat
-powinien posiadać stałe źródło dochodu,
-powinien posiadać czynny Profil Klienta na stronie internetowej,
-nie może mieć w tym momencie otwartej kredytu gotówkowego w firmie,
-powinien posiadać aktualny Dowód,
-musi posiadać osobiste aktywne konto w SKOK lub w banku,
-nie może posiadać nieoddanych chwilówek w firmie,
-powinieneś być konsumentem w rozumieniu regulacji ustawy o Kredycie Konsumenckim,
-osiągnie korzystną ocenę zdolności pożyczkowej,
-koniecznie musi posiadać działający telefon komórkowy,
-powinien być rezydentem RP,
-powinien mieć zdolność do spłaty długów powstałych w wyniku wzięcia chwilówki od pozyczkaorzel.pl
-powinien zawrzeć umowę z firmą kredytową
Czy pożyczkę można oddać wcześniej?
Każdy pożyczkobiorca posiada opcje wcześniejszej spłaty chwilówki.,
Mam kredyty w różnych instytucjach czy mogę się starać o chwilówkę?
Każde nadesłane wnioski od użytkowników będą badane pod każdym kątem oddzielnie dlatego jeśli posiadasz kilka kredytów w innych parabankach to nie jest powód ażeby nie przesłać online podania w naszej firmie wskutek tego złóż aplikacje i czekaj na naszą decyzję.,
Ile wynosi Rzeczywista Roczna Stopa Oprocentowania?
Rzeczywista roczna stopa oprocentowania to pojęcie z tematyki bankowości. RRSO zawiera łączny koszt kredytu spłacany przez klienta w zapisie procentowej w skali roku. RRSO umożliwia porównać istniejące oferty kredytowe na rynku finansowym, ponieważ zawiera nie tylko oprocentowanie, ale też pozostałe koszty kredytu lub pożyczki.
Rzeczywista Roczna Stopa Oprocentowania jest zmienna.,
Z jakiej przyczyny mój wniosek o pożyczkę został odrzucony?
Wniosek o chwilówkę zostaje odrzucony gdy nie spełniasz warunków do udzielenia pożyczki gotówkowej a w szczególności gdy:
-nie masz właściwego wieku żeby otrzymać pożyczkę gotówkową
-nie zawarłeś umowy z pożyczkodawcą,
-twój wniosek zawiera pomyłki,
-posiadasz niespłaconą dotychczasową pożyczkę orzeł
-nie jesteś mieszkańcem Polski,
-nie masz czynnego telefonu komórkowego,
-nie masz aktualnego DO,
-nie posiadasz czynnego konta bankowego,
Czy mogę wycofać się z umowy chwilówki?
Kontrahent posiada możliwość odstąpić nie tylko od kupna pewnej rzeczy, przecież i od kredytu gotówkowego lub pożyczki. Firma pożyczkowa udostępniająca chwilówki ma obowiązek poinformować kredytobiorcę, o przysługującym mu prawie odstąpienia od zobowiązania. Klient ma na to 14 dni. W praktyce wygląda to w ten sposób, że bank czy też inna firma pożyczkowa udzielając kredytu gotówkowego pobiera od przyznanej sumy prowizję. Żeby więc wycofać się od zobowiązania pożyczkobiorca musi po pierwsze zwrócić prowizję, następnie złożyć wniosek o odstąpieniu. Pod warunkiem gdy dokona to w ciągu 14 dni kwota prowizji zostanie mu oddana. Znaczy to, iż nie klient ani instytucja pożyczkowa nic na takiej sytuacji ani nie zyskują, ani nie tracą.
Czy w tym samym okresie mogę otrzymać więcej chwilówek?
W firmie wolno posiadać wyłącznie jedno czynne zobowiązanie. Po jego oddaniu można strać się o kolejną pożyczkę gotówkową na dokument tożsamości. www.pozyczkaorzel.pl ceni konsekwentnych klientów oferując im porządne warunki przy kolejnych pożyczkach.
Czy pożyczkodawca działa zgodnie z regułami RODO?
Bodajże każdy słyszał o RODO, tymczasem nie wszyscy wiedzą, na czym szczegółowo polega ów ustawa. Przepis o Ochronie Danych Osobowych, bo rzeczywiście brzmi cała nazwa tego zarządzenia, to unijne postanowienie mające na celu osłonę osób fizycznych przed szemranym przetwarzaniem plus upowszechnianiem bez ich aprobaty danych osobowych, takich jak na przykład imię także nazwisko, czy data narodzin. Intencją owego zarządzenia jest zarządzenie także ułatwienie transferu informacji personalnych w firmach również pomiędzy krajami UE. Zarazem został położony nacisk na zachowanie jak największej intymności podmiotów fizycznych. RODO normuje zobowiązania osób przetwarzających informacje oraz sposób ich przesyłania. W przypadku międzynarodowych operacji owego rodzaju integruje oraz upraszcza transfer informacji. Nadto polecenie RODO obejmuje definicję informacji personalnych podlegających trosce, jak również nakłada na państwa funkcje ich prężnej ochrony.
Czy pożyczka orzeł dzwoni do pracodawcy?
Nie, instytucja finansowa w żadnej sytuacji nie telefonuje do pracodawcy. Twoje dane osobowe są całkowicie pilnowanie i nie są stosowane w celu dzwonienia do Twoich pracodawców.,
Kiedy dostanę pieniądze z kredytu?
Środki z kredytu dostaniesz nawet w ciągu 60 minut szacowanych od momentu uzyskania korzystnej weryfikacji zdolności kredytowej, pod warunkiem, iż masz konto w banku, na które ma zostać przelana pożyczka w współpracującym z pożyczkodawcą banku.
Uzyskałem kredyt gotówkowy w orzeł pożyczki na co mogę ją wydać?
Więcej niż połowa kredytobiorców komunikuje, że pożyczone pieniądze przeznaczy na zapłaty bieżące to jest czynsz, komornika, żywność, hydraulika itp.. Polacy często pożyczają też na wydatki powiązane z większym czy mniejszym remontem gniazdka – na ten cel pożycza ponad 34 procent spytanych o cel kredytu gotówkowego Pożyczkobiorców. Niespełna 24 procent Użytkowników chce kredyt na większe zakupy na przykład Komputer.Pożyczkę gotówkową można przeznaczyć na pozostawiony do wyboru cel.
Czy firma przekazuje dane o chwilówce do BIK, KRD, ERIF, BIG? Czy wpisuje do takich spisów jak KRD, BIK, ERIF, BIG?
Firma przy sprawdzaniu pożyczkobiorcy korzysta z określonych baz też spisów dłużników dlatego ma opcje dopisywania danych o nierzetelnych kredytobiorcach do wyżej wyliczonych baz.,
Czy pozyczkaorzel.pl sprawdza KRD czyli Krajowy Rejestr Długów?
Krajowy Rejestr Długów to urząd informacji gospodarczej. Jego obowiązkiem jest zbieranie, magazynowanie i upublicznianie danych dotyczących sytuacji walutowej także punktualnego spłacania zobowiązań podmiotów fizycznych plus firm. KRD to jedna z największych instytucji gromadzących owego typu informacji w Kraju.
Krajowy rejestr długów notorycznie potwierdzają banki, użytkownicy lub firmy kredytowe, ponieważ mogą dostać dane, czy dana osoba jest zadłużona również czy reguluje swoje pożyczki punktualnie.
Żeby stać się wprowadzonym do KRD, jednostka fizyczna musiałaby zalegać z opłatą co najmniej sześćdziesiąt dób, przy czym wielkość zobowiązania powinna przewyższać dwieście zł. W wypadku spółek, kredyt musi przekroczyć sumę sześćset złotych. W dodatku wierzyciel ma zobowiązanie wysłać dłużnikowi wezwanie do zapłaty z wiadomością, iż nieuregulowanie płatności sprawi umieszczenie informacji w KRD. Wezwanie musi zostać wysłane na trzydzieści dni przed przekazaniem danych do Krajowego Rejestru Długów. Przy braku reakcji na takie wezwanie, pożyczający przypuszczalnie może umieścić informacje dłużnika w KRD.
TAK – pożyczkodawca sprawdza informacje w KRD,
Czy pożyczka orzeł przegląda historię w BIK?
BIK zostało założone w roku 1997 dzięki udziałowi banków i Związku Banków Polskich. Biuro Informacji Kredytowej to największa w Polsce baza informacji o klientach indywidualnych, jak i firmach. Oprócz danych w obszarze kredytów bankowych, BIK posiada wiadomości o pożyczkach pozabankowych. BIK cechuje duża sprawdzalność. Zawarte w Biurze informacji kredytowej wiadomości z jednej strony posiadają dobry charakter, szczególnie dla osób mających pozytywnądobrą historię finansową, z drugiej złą dla ludzi, którzy mają zadłużenia. BIK ogólnie jest oceniane jako potrzebna instytucja, służąca rzeczowej ocenie sytuacji i wspomagająca działania finansowe. Wykorzystanie wiadomości z BIK jest bardzo znaczące. Możliwość pozyskania raportu BIK jest dostępna za ustaloną kwotą.
TAK – kredytodawca weryfikuje informacje w Biurze Informacji Kredytowej w skrócie BIK
Czy firma bada informacje w Biurze Informacji Gospodarczej InfoMonitor S.A.?
Czym zajmuje się BIG?
Firma przechowuje informacje o przeterminowanym zadłużeniu osób i firm.
Kiedy dane trafiają do spisu InfoMonitor?
Aby kredytodawca miał prawo wprowadzić Cię do BIG-u muszą być wypełnione poniższe warunki:
– nie zapłacona opłata ma obowiązek mieć co najmniej 200 zł m. in. są to mandaty lub alimenty
– musi minąć minimum 60 dni od daty należnej płatności
– musi upłynąć minimum 14 dni od chwili gdy wierrzyciel oznajmił Ci o zamiarze podania danych o Twojej zaległości majątkowej do katalogu InfoMonitor.
Przekazać informacje o dłużniku do BIG-u InfoMonitor mogą:
– instytucje finansowe
– inwestor
– osoba fizyczna
Aby dopisać wichrzyciela do bazy InfoMonitor, należy wcześniej zawrzeć z biurem zgodną z normami umowę o świadczenie usług.
TAK – pożyczkodawca potwierdza historię w BIG
Zwłoka w spłacie kredytu gotówkowego – Windykacja
Dochodzenie roszczeń jest ogółem działań, które mają za zadanie przypomnienie wierzycielowi o powstałej na jego koncie spóźnienia spłaty i obowiązku jej spłaty. Często dochodzenie zwrotu łączy się z średnio przyjemnymi działaniami i rozmowami, służącymi wywarciu parcia na wierzycielowi. Jeśli bankowi nie udaje się dojść do porozumienia z dłużnikiem w materii zapłaty zaległego zadłużenia, może odsprzedać świadczenie spółce profesjonalnie pracującej nad ściąganiem zaległości. Biorąc pożyczkę wielokroć efekcie braku jej zapłaty. Jeżeli przytrafi trafia do windykacji. Co to jest windykacja? Najkrócej rzecz ujmując, to wszelkie dozwolone prawem zabiegi prowadzące do uregulowaniadługu przez pożyczkobiorcy.
pożyczka orzeł opinie
Wszystkich kredytobiorców instytucji finansowej www.pozyczkaorzel.pl prosimy o opinie jaką można opublikować pod artykułem. Wzywamy również o zachowanie kultury wypowiedzi osoby wykorzystujące nazbyt mocnego słownictwa będą banowane a ich opinie usuwane.
pozyczkaorzel.pl opinie odbiorców firmy i forum
Wystaw ocenę:
[Suma: 0 Średnia: 0]
The Research on Autism and Development (RAD) Laboratory is located in a Tetris-like maze of brown wooden buildings, not far from the main campus of the University of California, San Diego. The lab itself is a nondescript warren of small beige rooms. But everything else about it is extraordinary.
The first clue is a T-shirt one of the lab’s young interns wears on this sunny day in April, featuring the RAD Lab’s motto: “We play mind games.” One of the newer recruits, 20-year-old Naseem Baramki-Azar, sports a “Super Mario Bros.” shirt. A half-dozen other lab members huddle around computer screens displaying none of the usual fare of charts or spreadsheets: Instead, they’re hard at work making cartoon moles pop out of molehills, or fat spaceships careen toward the top of a computer screen.
The lab’s director, Jeanne Townsend, and associate director, Leanne Chukoskie, periodically poke their heads in to check on the progress. The two women, a generation apart, are a study in contrasts. Townsend is reserved, with dark-framed square glasses; Chukoskie is a fast-talker with a California blond ponytail. But they finish each other’s sentences when they talk about their quest: to develop video games that can help children with autism.
The project has stretched the two neuroscientists in unfamiliar directions. “I find myself doing a lot of computer science these days,” Chukoskie says. They are also fledgling entrepreneurs. Last year, they launched a startup, BrainLeap Technologies, also based in San Diego. That step, Chukoskie says, filled her with a mix of unenthusiastic “eh” and dread-filled “ugh.” Despite their discomfort, these two scientists are part of a growing cadre braving video-game development in search of novel therapies for autism.
The idea has obvious appeal: Boys with autism spend almost twice as much time playing video games as typical boys do. And many common game features — including predefined ‘roles’ and goals, and a repetitiveness between levels — seem to mesh well with autism traits, such as social difficulties and a preference for routine, says Micah Mazurek, associate professor of education at the University of Virginia in Charlottesville. “If we are finding that kids with autism are especially drawn to technology,” Mazurek says, “why not try to leverage that interest to design interventions?”
One reason not to is that some ‘serious games’ — those designed for purposes other than mere entertainment, such as imparting practical skills — have drawn serious criticism, or worse. For example, the U.S. Federal Trade Commission slapped a $2 million fine on San Francisco, California-based Lumos Labs in 2016 for falsely advertising “that training with the Lumosity Program reduces cognitive impairment associated with health conditions.” Another barrier is that the gaming industry works with bigger budgets and faster timelines than research labs typically do, making it difficult for the latter to be competitive. Some researchers, such as Townsend and Chukoskie, have taken the entrepreneurial route anyway, but others have sought partnerships with game developers or treat their explorations as a purely academic exercise.
Over the past year, several small pilot studies have produced promising results for games designed to help children with autism, showing that they may improve a range of abilities — including balance, attention and gaze control. The creators of those games are working to prove that those gains persist and translate into real-life benefits. In gaming lingo, they are trying to ‘level up.’
If they succeed, it would be a welcome change to the current state of play. A directory compiled by the advocacy organization Autism Speaks lists more than 700 apps, games and other digital resources intended for people with autism or their families, but only around 5 percent of those have scientific data backing their effectiveness.
“My wife and I have downloaded apps, some of them free, some of them 99 cents, that are really professing to be for kids on the spectrum — and there’s nothing there of any substance,” says Erik Linstead, assistant professor of computer science at Chapman University in Orange, California. Linstead says he became interested in building games and other digital resources for autism when his daughter was diagnosed with the condition in 2012. He has since created several applications. “People know, especially with [autism], that parents are desperate to do anything they can to help their kids, and so they label these things as assistive technologies for autism or whatever,” he says. But often, “they’re poorly built; they’re poorly maintained.”
Level 1: Gamify
The power of gamification resonates with James Tanaka, a cognitive psychologist at the University of Victoria in Canada. In the mid-2000s, Tanaka helped develop a series of seven ‘mini-games’ aimed at helping children with autism recognize faces and interpret expressions. Designing games wasn’t the initial plan, Tanaka recalls, but he and his collaborators learned to modify their approach. “If you want an effective intervention, you’d better gamify it; you’d better make it fun for kids,” he says.
The series they developed — called “Let’s Face It!” — was one of the first games for autism to show improvements in a randomized controlled trial, and is still influential in the field. In the trial, 42 children with autism who played the games for 20 hours got better at recognizing facial expressions and at related tasks. But the research world can move slowly, and years passed between the game’s development and publication of its clinical trial results — during which time its aesthetic, user interface and system requirements had significantly aged by industry standards.
Tanaka has continued to work on video games to help people with autism, including an iPad app spinoff of “Let’s Face It!” and a “Pac-Man”-inspired game to teach children with autism to make facial expressions, potentially easing their characteristic flat affect. But his ambitions in this realm are modest. To make a game or app for autism that really succeeds in the market, he says, “you really have to have the resources; you really have to know what you’re doing.”
Fast-paced advances in technology are helping to fill in some of the financial and knowledge gaps. Since Tanaka’s first efforts, game design has become quicker and cheaper, in part thanks to open-source software. More sophisticated gaming systems have also opened up possibilities. For the RAD Lab, the tipping point in the move into video games came with the availability of affordable, consumer-grade eye trackers around five years ago. The gaming industry wanted to incorporate eye-trackers into virtual-reality headsets. Townsend and Chukoskie saw a chance to track and train children’s attention.
Townsend’s work over three decades has focused on problems with attention. She has documented how people with autism often have trouble shifting their attention — for example, moving their gaze to a new object. They also struggle to make rapid eye movements, known as saccades, as smoothly and accurately as typical people do. “Obviously, that interferes massively with social interactions, which are very dynamic,” Townsend says. If your eye jumps to the wrong place at the wrong time, you are liable to miss subtle social cues.
The team created three games to enhance a child’s ability to control eye movements, including saccades. In a digital version of a classic carnival game, players of “Mole Whack” smack down cartoon animals with a glance. They also have to avoid moles wearing glasses, to hone a skill called inhibitory control. As players advance through the game, the moles move faster and emerge from multiple directions, calling for more rapid and flexible eye movements. In another game, “Shroom Digger,” players blow up trippy mushroom-shaped houses by staring at them, strengthening the ability to hold a gaze steady. And in “Space Race,” players guide a spaceship through a series of gates to build fast gaze-shifting and other skills. “We’re training control of eye movement, which trains control of attention,” Townsend says.
Other researchers are creating video games that make use of Nintendo Wii Fit boards, designed for use with exercise programs. Balance problems are common in people with autism, and can make daily skills such as dressing challenging. Trouble with balance and other motor skills often coincides with poor social skills and repetitive behaviors, although the cause-and-effect relationships between these observations are not clear, says Brittany Travers, assistant professor of kinesiology at the University of Wisconsin-Madison.
Travers is developing a “Ninja Training” game, in which children practice six poses inspired by yoga and tai chi on a Wii Fit board. Silhouettes of the child and the pose appear on an attached screen, and dots light up red when a part of the child’s body moves out of the correct position, providing immediate feedback. If the child holds the pose for a specified number of seconds, a new background scene — a tree or mountain peak — appears. The player advances to higher ninja levels by holding poses for longer periods of time.
The increasing accessibility of technology for augmented and virtual reality means that researchers might be able to train even complex social behaviors through gaming, Linstead says. For instance, these systems could allow for simulating whole interactions, such as what might take place in a behavioral therapy session. One of Linstead’s projects, “Bob’s Fish Shop,” is a virtual reality game in which players maintain an aquarium by interacting with the owner of a pet store, responding to his queries, interpreting his gestures and following his gaze to build joint-attention skills.
Level 2: Achieve ‘transfer’
Nearly anyone who plays a video game will get better at playing that particular game with enough practice. Play the RAD Lab’s “Mole Whack” and, at first, sure, not whacking the bespectacled moles is difficult. But things shift after just a few minutes. The moles move faster, and some parachute down from the top of the screen, but you stay cool: You’ve got this.
The trick, however, is whether getting better at playing the game ‘transfers’ to any sort of real-life benefit. It’s the level at which Lumosity nearly hit ‘game over.’
Chukoskie believes the RAD Lab’s games will avoid the same pitfalls because they use eye-tracking technology to connect directly to a player’s physiology. “You interface with the game,” she says. “So you’re not just playing a game, but you’re modifying the game on the basis of your performance — in our case, with gaze.” That approach, part of a nascent movement called ‘neurogaming,’ should ease the transfer to real-life skills.
In a small pilot study published this year, eight adolescents with autism played “Mole Whack,” “Shroom Digger” and “Space Race” for 30 minutes a day, five times a week over eight weeks. At the end of that period, the six who completed the study improved their scores on well-established tests of attention, gaze control or both. To gauge whether those gains led to benefits in daily-living skills, the researchers also surveyed the children’s parents, who reported seeing more general improvements in attention. The researchers are following up these results with a larger study.
Travers and her team have also found preliminary evidence of real-life benefits. They tested their ninja game in 29 children and adolescents with autism, who came to the lab three times a week for six weeks to play the game for an hour. The players who made the most progress in the game also showed the greatest improvements in their balance, the team reported in January. The researchers are assessing whether the players also improve their posture and balance while getting dressed. And they are scanning the players’ brains to see whether the game alters the players’ brain structure.
For most autism video games under development, the results of studies so far provide only indirect or subjective evidence for the games’ effectiveness. Here again, though, technology could provide a solution. Chukoskie and Townsend are experimenting with eye-tracking glasses, which might reveal how a person’s visual attention shifts during a real-life social interaction. They are also trying to gamify some of the in-lab assessments, in the hopes that having them embedded in the game suite might provide objective measures enabling schools and parents to track children’s progress.
Level 3: Account for autism
The scientists designing video games for autism need to walk a fine line: Make the games compelling, but not too compelling. Every 20 minutes a child spends playing a game is 20 minutes spent not engaging in social interactions. The temptation to stay in the virtual world may be particularly intense for people with autism. Mazurek has found that adults with autism are more prone to compulsive video-game use than their typical peers.
Autism presents other barriers to the success of these game-based approaches. Travers observed that some children who had a Wii system at home had developed rituals around gaming — such as idiosyncratic ways of holding the remote — that got in the way of playing the “Ninja Training” game. In the pilot study of the RAD Lab games, two of the original eight participants had to drop out: One teenager decided to take apart and tinker with the gaming system; the other child became so anxious about playing for the requisite number of minutes that he began getting up at 5 a.m. every day to get a head start.
Akili Interactive, a software company based in Boston, is trying to mitigate these complications by framing their product, called “Project: EVO,” as a training program rather than a game. “It’s designed to feel like it and to have the graphics at the level of a video game,” says Elysa Marco, a pediatric neurologist at the University of California, San Francisco, who has worked with Akili to validate the program. “But it’s not timed and rewarded in that way.” The pace of play and the timing of the rewards are carefully calibrated to keep children engaged but not addicted, Marco says.
“Project: EVO”— based on technology licensed from neuroscientist Adam Gazzaley’s lab at the University of California, San Francisco — aims to improve various aspects of attention, especially cognitive control, or the ability to juggle different tasks and ignore irrelevant information. This ability is often impaired in children with autism or attention deficit hyperactivity disorder (ADHD). The program consists of four different worlds, or mini-games, each featuring a human-like creature called an Akili. In one world, the Akili rides an ice floe along a river. Players tilt a tablet device back and forth to steer the floe, avoiding icebergs and icy walls on either side. They also have to tap the screen to catch red fish, but ignore blue and green ones.
Preliminary studies suggest the program can benefit children with ADHD, as well as those with sensory processing disorder. A study presented at the annual meeting of the International Society for Autism Research in May provided the first test of the intervention in autism. Of the 19 children with autism plus attention problems, 11 used “Project: EVO” for 30 minutes a day five times a week, and 8 controls used a vocabulary and spelling iPad app instead. At the end of four weeks, only the “Project: EVO” group’s scores on a standard test of attention improved.
Akili has also been evaluating whether the sights and sounds of “Project: EVO” trigger children with sensory sensitivities. And they are testing whether the dexterity required is difficult for people on the spectrum who have motor or coordination problems. Based on their preliminary findings, Akili adjusted the pacing of the game so that children reach difficult levels more gradually, and gave children more control over the volume. “There’s little, subtle things there that [game developers] might want to think about,” says Benjamin Yerys, a child psychologist at the Children’s Hospital of Philadelphia, who coordinated the autism trial. Yerys’ team has plans for a larger clinical trial of the app in children with autism and ADHD.
Ultimately, Akili hopes to gain U.S. Food and Drug Administration (FDA) approval of its product for attention problems, including those seen in children with autism. “Going down that FDA-approval pathway really helps everybody think about it as a therapeutic modality,” Marco says. In her clinical practice, she introduces cognitive training, either with “Project: EVO” or other approaches, after addressing any issues with a child’s environment, diet, sleep and exercise, but before prescribing medications.
Level 4: Immersive world
In addition to their therapeutic potential, video games designed for people on the spectrum may hold other benefits. “Games support mastery, exploration — they’re safe ways to try out things,” Chukoskie says. “So many of our kids experience a lot of failure.” Getting really good at playing a video game can be an antidote to difficulties in school and trouble making friends.
Earlier this month, the lab’s internship program itself levelled up to host 25 college-age students with autism, each for up to 10 weeks. The aim is to have the interns receive career counseling and mentorship, and work on programming and art for the next version of the game suite. In this way, the program functions almost as a real-world analog to a video game — a safe and supportive space for young adults to learn the unwritten rules of the workplace, and master skills such as delivering criticism constructively or switching quickly between different projects.
Townsend has long hired young adults with autism to help out in the lab, but she says video games are “kind of an ideal project. A lot of these young people program already.”
Baramki-Azar has been working in the lab for two days a week since October and upped his commitment to 20 hours a week this month. He was diagnosed with autism in elementary school, and he says his biggest challenge is that he has a tough time advocating for himself. “It kind of caused me to do not so well in some classes because I just wouldn’t talk to the teacher,” he says.
But he spoke up for a chance to work on the RAD Lab’s games. Baramki-Azar is an avid gamer who has played “Super Smash Bros.” at local tournaments and is currently hooked on “Minecraft,” “Tetris” and “Dance Dance Revolution.” After seeing Chukoskie give a talk on her work at a local science museum, he marched right up to her and asked to be part of the program. He says he was intrigued by the idea of using video games to gather research data: “You might be able to get better results just because it’s not really boring.”
Chukoskie met a lot of young adults like Baramki-Azar during the pilot study. Many weren’t working or in school, and she realized they might be part of the solution to the lab’s programming woes. “There are these really smart people who are engaging our games; they’re giving me feedback,” she says. “Why are these people not plugged in?” The pilot-study dropout who tried to take apart the gaming system? Chukoskie laughs, “We should have hired him.”
